Паўгады таму да мяне ў госці зайшоў Дзіма Круглоў. Ён з Мінска, даўно жыў у Маскве, думаў пераехаць назад, але вырашыў у Піцер. З Дзімам мы былі партнёрамі: некалькі год працавалі разам унутры Red Graphic, але кіравалі рознымі накірункамі. Праекты рабілі разам, але вялі розны ўлік і развівалі свае бізнесы ў розныя бакі. Мы ржалі з ім на суразмовах і весялілі кандыдатаў. І мы крычалі адно на аднаго да сарваных галасоў з-за праектаў. І калі Дзіміна частка кампаніі прадала сябе кліенту, мы праводзілі вельмі-вельмі цяжкія перамовы аб падзеле. І паколькі я была тады дурнейшай год на 10, я і паводзіла сябе на двоечку па мудрасці, прыблізна як дурніца.
Дык вось, мы рэдка кантактавалі, і пакуль Дзіма сядзеў у мяне на канапе, я зразумела, як жа я засумавала па ім, па фразах па тэлефоне ў адказ на пытанне пра статус праекта: «Як жа я стаміўся ад гэтага селектарнага хамства». Між тым, Дзіма на канапе вёў гутарку пра кіраванне. І сфармуляваў, што такое дырэктар. Зусім як на карцінках з жуйкі «Love is...» – каротка і рамантычна: «Гэта калі табе не ўсё роўна».
Я думаю, ён мае рацыю. Дырэктар – гэта калі табе не ўсё роўна.
Пра галерэю «Ў»
Я дапамагала галерэі «Ў» з першых дзён. Яе адкрывалі мае сябры і мой муж. Я казала, што ў нас дома няма кухні і мы мыем посуд у ванным пакоі, і што ён зглуздіў. Але трэба, так трэба. Адкрываем галерэю сучаснага мастацтва. З найлепшымі партнёрамі: актыўнымі арт-дырэктарамі і фінансавымі партнёрамі, якія разумеюць, навошта аддаваць свае грошы на адкрыццё галерэі.
Сур'ёзна я занялася праектам пазней, калі зацяжарыла Каця Шацернік, першы дырэктар галерэі. Афіцыйна мая пазіцыя звалася «дырэктар па развіцці», як я думаю, гэта значыць, што я дапамагаю, калі я патрэбна, а калі не патрэбна – дык і класна! Галерэя – увогуле іншы сусвет, мне там цяжка, таму што людзі не асабліва разумеюць пра план, пра тэрмін, пра спіс задач. Затое там бываюць такія прарывы энергіі, нібыта ў Беларусі ўсё ж знайшлі нафту і яна фантанам б'е, а мы ўсе, як тыя дэсантнікі, купаемся.
Я стаўлюся да галерэйнай працы як да перагною. Ёсць зямля, мы на ёй расцем, і мы памрэм, але глеба павінна змяніцца, узбагаціцца.
Каб расло на ёй усё далей і ўсё смачнейшае. Я веру, што ў нас атрымаецца. І галерэйныя дырэктары, Нюся Чыстасердава з Валяй Кісялёвай, будуць міністрамі культуры. Ой, жартую. Няхай проста будуць крутымі і багатымі галерысткамі, а ўплывовыя яны ўжо і зараз.
Пра «Ў-бар»
І вось мы падбіраемся да бара. Там усё пачыналася капец як няпроста. Галерэя разбіралася «Молоком», яны здымалі памяшканне ў нас у субарэнду, і калі мы з імі разлучыліся, то хутка-хутка адкрывалі свой бар. Адкрывала нас дырэктарам вогненная Оля Трошка – хуткая, «я ведаю ўсё», з тэчкай на камп'ютары, дзе захоўвалася фінансавая інфармацыя, пад імем «кретин-дебил». Оля амаль нічога не пытала, а за кожным паваротам нашага займальнага шляху да адкрыцця нас чакалі вельмі крутыя Оліны знаёмыя: архітэктар Мікіта Домрачаў, адміністратары і бармэны. Оля прывяла Карыну – самага тэатральнага бармэна, якая працуе дагэтуль. У белым бары Валя Кісялёва з Нюсяй Чыстасердавай павешалі карцінку Аляксандра Некрашэвіча, і оппа – мы адкрыліся. Праз пару месяцаў Оля засумавала на працы. І мы сталі шукаць новага дырэктара.
Аліна Валкалоўская шукала працу. У яе не было вопыту, але яна была гатовая разбірацца. Разабралася з адным, з другім, з трэцім, і стала дырэктарам. І маёй сяброўкай. А з сябрамі на працы заўжды цяжка, бо ў любы момант вечара можа ўключыцца рэжым «планёрка», а ён не абавязкова прыемны і рэлаксацыйны. Але я за здаровую рызыку. Аліна сыходзіць з «Ў-бара». Яна працуе да 1 верасня. А мы шукаем новага дырэктара.
Пра вакансію
Я думаю, што ў вакансіі дырэктара ёсць адно важкае патрабаванне: «Табе не ўсё роўна». Астатняму можна навучыцца – у людзей побач, запытаўшы гугл або схадзіўшы на курсы. І нічога прстага ў гэтай працы няма, і шмат руціны, якую можна або ненавідзець, або ператварыць у рытуал, ды і падлога «Ў-бара» не высланая ружовымі пялёсткамі, а выбрукаваная пашчарбанымі плітамі.
Дырэктару ў бары трэба любіць людзей, віно і ежу. Любіць, ведаць і паважаць. Вітацца з брокалі, радавацца, калі бачыш пузыркі прасека, і памятаць, што для Мішы Дарашэвіча (партнёр кампаніі Gemius у Беларусі – KYKY) трэба пакінуць падгарэлы круасан.
Гэта з рамантычнага. З жыццёвага: кантактаваць з РАУС, аўдытарамі і гарадскімі вар'ятамі. Кожны дзень правяраць адное і тое ж і штосьці рабіць лепш. Памятаць, што калі мы адкрывалі вінны бар, нам усе казалі, што віно не будзе прадавацца, і такі фармат не будзе працаваць. Таму ўсіх уважліва слухаць, і рабіць так, як ён ці яна, дырэктар, лічыць патрэбным. І мець права на памылку. І заўсёды памятаць, што за намі – галерэя. І бар – частка вялікага праекта пра Мінск, у якім мы хочам жыць.