Каляднае апавяданьне №34

Зь Дзімам яны пазнаёміліся зусім выпадкова. Ліна стаяла на тралейбусным прыпынку, чакаючы немаведама чаго — напэўна, лёгкай сакавіцкай прастуды. Крабамрэнца сёньня скончылася хвілін на дваццаць пазьней звычайнага, і таму шанцаў дабрацца дадому на гарадзкім транспарце было ня больш, чым дачакацца ўступленьня Беларусі ў НАТО.

Складанасьць свайго становішча яна ўсьвядоміла з пэўным спазьненьнем — зрэшты, не настолькі вялікім, каб яно адыгралася на ўсім ейным лёсе.

Як ні дзіўна, на яе ненавязьлівую прапанову спыніцца адгукнулася першая ж машына. У цемры ды звычайным для яе вечаровым здуменьні жанчына ня толькі не зьвярнула ўвагі на  адсутнасьць таксоўкавай маркіроўкі (гэта, як вядома, ня мае значэньня — асабліва для Менску, дзе жаданьне падзарабіць уласьцівае для кожнага вадзілы), але таксама і на колер нумару, які красаваў на гэтым трохі ўпэцканым у мясцовы бруд, але ўсё ж вельмі прыстойным “пэжо”.

Хвіліна замяшальніцтва: запытылівы позірк кіроўцы спрадукаваў адно напружлівае чаканьне.

Урэшце, яна такі здолела засяродзіцца ды, згрупаваўшы ў адзін азызлы камяк усё сваё валоданьне замежнай мовай, выдаць:

— Sorry… Can you drop me…

Тут было ізноў замяшальніцтва. На шчасьце, гэты начны таксоўшчык трохі валодаў інтэрнацыянальнай расейскай.

Дзіма… Дзімам яна стала называць яго ўжо пазьней, калі яны перабраліся ў ягоны ўтульны дамок каля Кёльна. Проста, было вельмі нязвыкла менаваць такога блізкага (а блізкім ён стаў назьдзіў хутка) мужчыну гэтай клёўнскай мянушкай — Дэм’ян.

Дарэчы, апошняму, падобна, на’т падабалася быць Дзімам. Ён ня меў асаблівых ілюзій наконт іхнага “саўка”, але праяўляў характэрныя для ўсіх замежнікаў сантымэнты адносна расейскай культуры. Ліне не бязь цяжкасьцяў удалося пераканаць яго ў тым, што Беларусь да яе ня мае ніякага дачыненьня. Дзякуючы ейным пэдагагічным здольнасьцям, Дзіма нават вывучыў колькі радкоў зь верша Янкі Купалы пра мужыка.

…Хто б ведаў, што мары зрэдчасу зьдзяйсьняюцца? Што яна — жанчына, якая ўжо стала бадай абыякавай да жыцьця, паколькі на сваім уласным горкім досьведзе пераканалася, што каханьне — гэта ілюзіі маленькіх саплівых дзяўчатак, а прынцы бываюць адное ў абрыдлых да ачмурэньня яшчэ ў дзяцінстве мульціках пра царэўну-жабку — бо ў жыцьці іх месцы займаюць выключна дурні-Іваны на печках, — калі-небудзь будзе спаць на гэтым мяккім ложку ў абдымках сапраўднага мужчыны?

Яна ніколі не забудзе тыя Каляды — першыя Каляды новага жыцьця. Вігілійны вечар, які пачаўся ў адным утульным старамодным рэстаранчыку непадалёк ад цэнтра Кёльна, дзе віно падавалі ў адмысловых гляняных збаночках, і пад “жывога” Бэтховена яно здавалася яшчэ сманейшым, ніж было насамрэч, скончыўся вельмі позна — скончыўся прыемнай зьнямогай, задавальненьнем усіх жаданьняў ды поўным супакаеньнем. Нараніцу яна надоўга затрымалася ў ложку — пакуль Дзіма аддаваў сваёй пакаёўцы неабходныя распараджэньні адносна сьвяточнага стала.

У залі на другім паверсе, дзе ён быў накрыты, сьвяціла сонца. Ёй было дужа нязвыкла, што ўзімку можа быць так цёпла. Гэта ж трэба, думала яна, а тут заўсёды вясна!

Дзіма быў апрануты ў новую бэзавую кашулю ад “Hugo boss”. Ліне ніколі асабліва не падабалася адзеньне гэтай фірмы (раней, зрэшты, яна магла бачыць яго толькі ў глянцавых часопісах), але дадзены яе ўзор сапраўды быў нішто сабе. Чорныя нагавіцы, пашытыя адмыслова для яе мужчыны ў адным з найлепшых парыскіх атэлье, маглі вытрымаць нават самую прыдзірлівую крытыку. Мяккія пантофлі, зробленыя з сапраўднай кракадзілавай скуры, прызначаліся адмыслова для такіх хатніх сьвятаў, якое было ў іх сёньня. На тое, каб хадзіць на працу, у Дзімы быў ня менш як тузін пар іншага абутку. Не бракавала і абутку для прыёмаў. Калі яна неяк спытала, чаму ён не апране гэтыя пантофлі на банкет з нагоды юбілею дзіцячай студыі, якую наведвала ягоная дачка ад папярэдняга шлюбу (гм, яна і сумнявацца не магла, што ў яго былі нейкія жанчыны і да яе, але… ну і што з таго?), ён дзіўнавата зірнуў ёй проста ў вочы ды сказаў, што дзеля такога выпадку яшчэ месяц таму прыдбаў у адным рымскім буціку адмысловы абутак. Ён каштаваў ніяк ня меней за 300 эўра, і Ліна, якая ўжа трохі арыентавалася ў эўрапейскіх коштах, разумела, што выкласьці іх за такую рэч — ня значыць выкінуць грошы на вецер.

Асаблівы шарм Дзіму, канешне, надаваў ягоны гальштук. Гэта быў сапраўдны твор мастацтва, які выйшаў з-пад рукі ці не найлепшага мадэльера сучаснасьці. Нічога агульнага з тымі кавалкамі каляровай тканіны, якія ёй даводзілася бачыць на шыях менскіх мужчынаў, ён, канешне ж, і блізка ня меў. Здавалася б, у ім не знайсьці ні каліва чагось экстраардынарнага, але… Гальштук быў акурат такім, якім ён і мусіў быць! Каб чырвоная палоска зрабілася хаця б трохі ярчэйшаю або каб зялёны колер заняў больш пачэснае месца ў гэтых карунках, уражаньне было б незваротна сапсаванае. Але тут ва ўсім вытрымлівалася належная мера. І Ліна, якая заўсёды вылучалася цудоўным эстэтычным густам, папросту не магла гэтага не адзначыць.

Калі яна толькі пераступіла парог гасьцёўні, дзе быў накрыты стол, ёй прывітальна падміргнулі ўсе вагеньчыкі на елцы. Ля яе — і Ліна гэта ведала… ці, дакладней, адчувала, прадбачыла, — ляжалі клапатліва абраныя Дзімам падарункі. Флякончык “Шанэлі”, прыгожы зімовы капялюшык… Гэта было акурат тое, што трэба. Асаблівую радасьць, безумоўна, выклікалі залатыя завушніцы, створаныя нібыта адмыслова для яе маленькіх вушак.

 — Але, дарагая, тут яшчэ ня ўсё, што я хацеў бы табе падараваць, — пры гэтых словах Дзіма мякка ды загадкава пасьміхнуўся.

Яна з радасьцю пасьміхнулася яму ў адказ:

— Ну і што ж яшчэ ты мне хочаш падараваць, мой анёл?

— Памятаеш, ты неяк прасіла мяне аб гэтым? Але тады твая мара не была зьдзейсьненая.

Яна нічога такога не магла прыпомніць. Бо ўсе ейныя просьбы пакуль дбайна задавальняліся. За выключэньнем хіба што адной, але… Не, пра гэта лепш пакуль наогул ня думаць.

— Ну колькі можна казаць загадкамі? Адкрый жа нарэшце ўсе карты.

— Памятаеш, ты казала, як табе падабаюцца дзеці?

Няўжо?! Няўжо?!!!!!!!! Ток крыві па ейных венах быў яшчэ хутчэйшы за рух па нямецкіх аўтабанах. Няўжо?

Канешне, яна неаднаразова заводзіла зь ім такія размовы. Бо завесьці дзіцёнка, выйсьці за свайго мужчыну замуж — для яе гэта азначала тое, што яна застанецца ў раі навечна, і ўжо нішто ня здолее змусіць яго пакінуць. Але рэакцыі на яе просьбы не было ніякай, і ёй даводзілася потым доўга папракаць сябе за празьмерную настойлівасьць.

Да самага апошняга часу ейны мужчына, пры ўсёй сваёй зьнешняй  спагадлівасьці  да яе, нават і чуць не хацеў пра дзяцей. А калі яна ўжо думала, што… тады, яшчэ на самым пачатку, на яе гнюснай радзіме… ў той час яны сустракаліся ў паскудным гатэлі “40 год перамогі”, і іх адносіны былі настолькі рамантычнымі, каб не хвалявацца пра… Калі яна сказала яму пра гэта, ён недвухсэнсоўна намякнуў, што не пашкадуе грошай на добрую клініку, дзе робяць аборты.

Але цяпер… Няўжо?

— Ты вельмі хочаш дзіця? — спытаў ён.

Ад зьбянтэжанасьці яна зусім не хавала сваёй радасьці.

— Ну так, так, даражэнькі!

— Гэтак я і думаў. І я вырашыў табе яго падараваць. На гэтыя Каляды.

З гэтымі словамі ён падсунуў да сябе вялікую пасудзіну, накрытую бліскучым нікелевым паўконусам, якая стаяла пасярэдзіне стала. Калі накрыўка была зьнятая, проста ў твар Ліне выдыхнула смачная пара.

Як толькі яна пабачыла, што знаходзіцца пад накрыўкай, ейнай радасьці ды замілаваньню проста не было межаў.

— Дзяўчынка, — ласкава сказаў Дзіма. — Давай назавем яе Брыгітай— у гонар маёй маці. Ты не пярэчыш, мілая?

— Не, — лагодна пасьміхаючыся, адказала яна.

Цяпер яе будучыня была канчаткова вырашаная! Калі раней у гушчары райскай асалоды раз-пораз усё ж пранікала маланка нейкай трывогі наконт таго, што ўсё гэта можа ня быць вечным, дык цяпер…

Дзіма наліў сваёй каханай віна і ахайна аддзяліў ад малюткай скурчанай тушкі самы далікатны кавалак, каб пакласьці ёй у талерку.

Рэдактар: Валянцін Акудовіч.
Дызайн Сяргея Ждановіча пры ўдзеле Слая ды інш.
Макет Сяргея Кандраценкі.
У афармленьні тэксту “New Babilon Forever?” выкарыстаныя фотаздымкі з сайту http://www.100abortionpictures.com.